W Call of Duty do wyboru mamy 4 nacje. Stany Zjednoczone Ameryki, Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej, Związek Socialistycznych Republik Radzieckich oraz państwo o niezbyt rozbudowanej nazwie: Niemcy lub jak kto woli III Rzesza.

Zacznijmy od broni ręcznej: 

                                                                USA

Karabin samopowtarzalny M1 Garand

Podstawowa broń amerykańskiego żołnerza, wyprodukowano ok. 4 500 000 egz. Charakterystyczną cechą karabinu było to, że po wystrzeleniu ostatniego naboju ładownik był automatycznie wyrzucany z charakterystycznym, głośnym metalicznym dźwiękiem. Mogło to informować przeciwnika o tym, iż żołnierz musi przeładować broń, ale jednocześnie podobno umożliwiało oszukanie nieprzyjaciela poprzez sztuczne wytworzenie dźwięku i sprowokowanie go do wyjścia z ukrycia. W rzeczywistości, w warunkach bojowych dźwięk ten był praktycznie niesłyszalny i nie odgrywał żadnej roli. Amunicja 30-06 (7,62 x 63 mm) stały magazynek o pojemności 8 nabojów. Magazynek ładowany był przy użyciu dwurzędowego ładownika. Celownik przeziernikowy

Dane techniczne
Kaliber 7,62 mm
Nabój 30-06 (7,62 x 63 mm)
Magazynek stały, 8 nab.
Wymiary
Długość 1100 mm
Długość lufy 613 mm
Masa
broni 4,32 kg
Prędkość pocz. pocisku 825 m/s

Karabinek samopowtarzalny M1A1

Wersja oznaczona M1A1 miała łamaną, metalową kolbe i była przeznaczona przede wszystkim dla spadochroniarzy. Do nowej broni opracowano nowy nabój Cartrige, Carbine, Caliber .30, M1 (7,62 x 33 mm), ponieważ standardowy nabój karabinowy 7,62 x 63 mm (30-06) był zbyt silny.

Dane techniczne
Kaliber 7,62 mm
Nabój .30 Carbine
Magazynek 15 lub 30 nab.
Wymiary
Długość 905 mm
645 mm (M1A1 z kolbą złożoną)
Długość lufy 458 mm
Masa broni 2,36 kg
Prędkość pocz. pocisku 600 m/s
Szybkostrzelność teoretyczna 750 strz/min (M2)
Szybkostrzelność praktyczna 45 strz/min

Karabin snajperski Springfield M1903A4

W latach II wojny światowej wiele razy modyfikowano karabin M1903A3,Wersje kolejne posiadały na lufie dwie bruzdy, celownik osadzono w pobliżu rączki zamkowej i kolbę bez chwytu pistoletowego. Na podstawie tej wersji opracowano również wersję M1903A4 przeznaczony dla strzelców wyborowych. Wersja ta była wyposażona w celownik optyczny i chwyt pistoletowy.

Dane techniczne
Kaliber 7,62 mm Nabój .30-06 US (7,62 x 63 mm)
Magazynek stały, 5 nab.
Wymiary
Długość 1100 mm
Długość lufy 610 mm
Masa
broni 4 kg
Inne
Prędkość pocz. pocisku 700-850 m/s
Szybkostrzelność praktyczna 10 strz/min
Zasięg skuteczny 800 m

Pistolet maszynowy M1A1 Thompson

Thompson był bronią polową powszechnie używaną przez większość oddziałów piechoty. Stanach Zjednoczonych Thompson był początkowo używany przez siły porządkowe, przede wszystkim przez FBI aż do 1976, kiedy został wycofany ze służby. Wszystkie Thompsony będące własnością rządu amerykańskiego zostały zniszczone z wyjątkiem kilku egzemplarzy muzealnych. Thompsony bojowo były używane tylko podczas II Wojny Światowej.

Dane taktyczno-techniczne (model z 1928 r.)
Nabój .45 ACP (11,43 x 23 mm)
Masa broni nie załadowanej (kg) 4,9
Długość broni (mm) 857
Długość lufy (mm) 267
Długość linii celowniczej (mm) 559
Szybkostrzelność teoretyczna (strz./min) 700
Prędkość początkowa pocisku (m/s) ?
Zasięg efektywny(m) 200

Ręczny karabin maszynowy Browing 1918 (BAR)

Bar często jest uznawana za jedą z najlepszych broni używanych kiedykolwiek przez US Army. Lufa ciężka, wymienna zakończona szczelinowym tłumikiem płomienia. Do lufy przymocowana jest komora gazowa i chwyt transportowy. Dwójnóg zamocowany był do lufy za tłumikiem płomienia.Mechanizm uderzeniowy bijnikowy, rolę bijnika spełnia suwadło, mechanizm spustowy tylko do ognia ciągłego, z regulatorem szybkostrzelności. Szybkostrzelność zmieniana jest przy pomocy skrzydełkowego przełącznika, pełniącego także rolę bezpiecznika. Skrzydełko przełącznika znajduje się z lewej strony komory spustowej. Bezpiecznik unieruchamia spust.

Dane techniczne
Kaliber 7,62 mm
Nabój .30-`06 Springfield (7,62 x 63 mm)
Magazynek pudełkowy, 20 nab.
Wymiary
Długość 1214 mm
Długość lufy 610 mm (bez tłumika płomienia)
Długość linii celowniczej 782 mm
Masa broni 8,6 kg (bez magazynka)
lufy 1,65 kg
wyposażenia dodatkowego 0,200 kg (pusty magazynek)
0,755 kg (załadowany magazynek)
Prędkość pocz. pocisku 805 m/s
Szybkostrzelność teoretyczna 300 - 650 strz./min
Zasięg skuteczny 600 m

Karabin maszynowy Browning M1919A6

Ciężkie karabiny maszynowe M1919A4 były podstawową ciężką bronią maszynową armii amerykańskiej. Stosowano je jako broń piechoty (na podstawie trójnożnej M2), a także były montowane na wielu typach pojazdów wojskowych (w jarzmach kulistych czołgów, na zewnętrznych uchwytach w innych pojazdach, często jako broń przeciwlotniczą). Piechota początkowo używała ckm M1917A1, jednak od 1943 roku coraz częściej zastępowała go lżejszym i dzięki temu łatwiejszym do przenoszenia ckm-em M1919A4. Wprowadzony do uzbrojenia lkm Browning M1919A6 (wyposażony w dwójnóg i kolbę) nie zdobył uznania i był używany w niewielkich ilościach. Ale to właśnie on znalazł się w CoD UO. M1919 był bronią celną i niezawodną, ale już w trakcie II wojny światowej postanowiono zastąpić ją nową konstrukcją, bardziej pasującą do coraz dynamicznego pola walki. W praktyce jeszcze w trakcie wojny koreańskiej karabin był szeroko stosowany. Zastąpił go dopiero ukm M60 w latach 60. Jako uzbrojenie czołgów były używane do nawet na początku lat 80.

Wersje

* M1919
* M1919A1
* M1919A2
* M1919A3
* M1919A4
* M1919A4E1
* M1919A5
* M1919A6

Dane techniczneDane techniczne
Kaliber 7,62 mm
Nabój 30-06 (7,62 × 63 mm)
Taśma nabojowa parciana, 100, 200 (M1919A6) lub 250 (M1919A6) naboi
Wymiary
Długość 1041 mm (M1919A4)
1350 mm (M1919A6)
Długość lufy 610 mm
Masa karabinu właściwego 14,1 kg (M1919A4)
14,7 kg (M1919A6) podstawy 24 kg (M1919A4)
wyposażenia dodatkowego 6,5 kg (dwójnóg m1919A6)
Inne
Prędkość pocz. pocisku 855 m/s
Szybkostrzelność teoretyczna 500 strz/min

Bazooka I M1

Bazooka, amerykańska ręczna wyrzutnia niekierowanych przeciwpancernych pocisków rakietowych z głowicą kumulacyjną, pancerzownica, stosowana przez wojska alianckie w czasie II wojny światowej i pozostająca na uzbrojeniu armii USA do połowy lat pięćdziesiątych XX wieku. Wstępne prace badawcze w dziedzinie ręcznej broni rakietowej rozpoczęto w USA w 1933 roku. W 1942 roku rozpoczęto produkcję seryjną 60 mm (2,36-calowych) pancerzownic M1 i stabilizowanych brzechwowo 60 mm kumulacyjnych pocisków rakietowych M6A3. W okresie II wojny światowej wyprodukowano w USA 460 tysięcy wyrzutni Bazooka I M1. Wyrzutni Bazooka I kalibru 60 mm użyto po raz pierwszy w listopadzie 1942 roku w walkach w Afryce Północnej, gdzie okazała się bardzo skutecznym środkiem do zwalczania czołgów, środków opancerzonych i bunkrów żelbetowych. Słowo "bazooka" pochodzi od prymitywnego instrumentu ludowego o tej samej nazwie, prostej wersji puzonu.


Dane techniczne

Kaliber (mm) (cale) 60 (2,36)
Masa broni (kg) 5,71
Masa pocisku (kg) 1,54
Długość broni (mm) 1550
Donośność maksymalna (m) 640
Donośność skuteczna (m) -
Prędkość początkowa pocisku (m/s) 81
Grubość przebijanego pancerza (mm) 75
Promień działania odłamków (m) - 25
Szybkostrzelność (strzały/minuta) 4
Obsługa 2

Granat odłamkowy MK2

Granat MK2 (ang. MK2 grenade) to amerykański granat odłamkowy używany w czasie II wojny światowej i w czasie późniejszych konfliktów zbrojnych. W armii amerykańskiej znany był jako ananas (ang. "pineapple") ze względu na charakterystyczny wygląd. Korpus granatu był odlewem z żeliwa z zewnętrznymi nacięciami ułatwiejącymi fragmentację.

Dane techniczne

Wysokość 114 mm
Średnica 57 mm
Masa 596 g
Materiał wybuchowy trotyl, 56 g
Typ zapalnika M204A1 lub M204A2
Opóźnienie 4 - 5 s
Zasięg rzutu 30 m

Pistolet samopowtarzalny Colt M1911A1

M1911 - tzw. Colt Governement , przez wielu znawców uważany za najlepszy i najbardziej niezawodny pistolet jaki kiedykolwiek wyprodukowano. Wywodzi się z konstrukcji zaprojektowanej przez Johna Browninga w 1900. Po niewielkich modyfikacjach jego doskonałość została udowodniona podczas konkursu przeprowadzonego przez armię amerykańską w 1907. W 1911 Colt wszedł do wyposażenia armii amerykańskiej, a w 1926, po kolejnych niewielkich zmianach wynikających z doświadczeń I wojny światowej, opracowano wersję standardową: M1911A1, którą łatwo rozpoznać po podfrezowaniu w okolicy spustu, które ma ułatwiać strzelanie z tego pistoletu osobom o krótszych palcach. Były to ostatnie modyfikacje, bowiem konstrukcję uznano za doskonałą.Amunicję pistoletu stanowiły naboje kaliber .45 ACP (11,43 mm) (0,45 cala) z pociskiem o wadze 15,2 g, wystrzeliwane z prędkością 250 m na sek. Ze względu na użycie mocnego naboju pistolet ma zamek ryglowany w momencie strzału. Odrzut powoduje cofnięcie się lufy połączonej z zamkiem do tyłu, lufa przymocowana jest do szkieletu obrotowym łącznikiem, który ściąga ją do dołu podczas cofania (tzw. przekoszenie lufy)

Dane techniczne

Kaliber 11,43 mm
Nabój .45 ACP
Długość 210 mm
Wysokość 133 mm
Długość lufy 127 mm
Masa broni 1080 g (niezaładowany)
Zasięg skuteczny 50 m

                                        Wielka Brytania

Karabin powtarzalny Lee-Enfield No 4 MK I


Lee-Enfield - brytyjskie karabiny powtarzalne, podstawowa broń żołnierzy brytyjskich od 1895 do 1955 r.W 1931 roku w wyniku dalszego doskonalenia karabinu Lee-Enfield powstał karabin No.4 Mk I został on przyjęty do uzbrojenia, ale nie rozpoczęto jego masowej produkcji ponieważ uznano, że zapasy karabinów pozostałe po pierwszej wojnie światowej są wystarczające. W 1940 roku w czasie ewakuacji spod Dunkierki armia brytyjska straciła prawie ćwierć miliona karabinów. Brytyjczycy zaczęli odczuwać tak duży brak karabinów że z magazynów wydobyto nawet karabiny P14 ( w międzyczasie przemianowane na No.3). Konieczność szybkiego wyprodukowania dużej ilości karabinów sprawiła, że zdecydowano, że zakłady w Enfield będą nadal produkowały karabiny No.1, a karabiny No.4 Mk I będą produkowane w nowo zbudowanych zakładach w Maltby, Fazakerly i Shirley. W rezultacie pierwsze karabiny No.4 trafiły w ręce brytyjskich żołnierzy na wiosnę 1942 roku. W tym samym roku powstała też uproszczona wersja No.4 Mk I.

Dane techniczne
Nabój .303 (7,7 x 56 mm R)
Długość karabinu (mm) 1129
Długość lufy (mm) 640
Masa karabinu (kg) 4,11

Pistolet maszynowy STEN Mk II

Do projektowania Stena przystąpiono po upadku Francji w 1940 roku, kiedy bezpieczeństwo Wielkiej Brytanii zostało zagrożone i pojawiła się potrzeba szybkiej produkcji wielkich ilości indywidualnej broni maszynowej w warunkach trudności surowcowych.STEN stał się od razu przepisowym brytyjskim pistoletem maszynowym, wprowadzonym początkowo na afrykańskim terenie działań wojennych, następnie na pozostałych. Do czerwca 1942 wyprodukowano ok. 100 tys. sztuk tej broni. Szczyt produkcji osiągnięto w 1943, produkując aż 47 tys. sztuk tygodniowo. Do końca 1945 wyprodukowano ok. 3.750.000 sztuk brytyjskich Stenów.Brytyjczycy dostarczali duże ilości Stenów dla oddziałów partyzanckich w okupowanej Europie, głównie drogą zrzutów powietrznych. Dzięki niewielkim rozmiarom i możliwości rozłożenia na krótsze podzespoły, STEN okazał się idealną bronią do działań partyzanckich i konspiracyjnych akcji miejskich. W latach 1942-44 do Polski zrzucono około 11 tysięcy Stenów, głównie w wersji Mk II.

Dane techniczne

Kaliber 9 mm
Nabój 9 mm Parabellum
Magazynek pudełkowy, 32 nab.
Długość 762 mm
Długość lufy 197 mm
Masa broni 2,8
Prędkość pocz. pocisku 365 m/s
Energia pocz. pocisku 500 J
Szybkostrzelność teoretyczna 540 strz./min
Zasięg skuteczny 180 m
Siła spustu 22,3 - 26,8 N

Ręczny karabin maszynowy Bren

Bren został wprowadzony do uzbrojenia w 1935 roku. Był licencyjną wersją czechosłowackiego rkmu ZB vz.26. Nazwa pochodziła od nazw miejscowości Brno, w której znajdowały się zakłady Zbrojovka Brno (producent ZB 26) i Enfield, w których znajdowały się zakłady Royal Small Arms Factory (miały produkować wersję licencyjną).Zasilanie magazynkowe (magazynek pudełkowy o pojemności 30 naboi, ale w praktyce ładowano tylko 28). Lufa wymienna zakończona stożkowym tłumikiem płomieni. Broń standardowo wyposażona w dwójnóg.

Dane techniczne

Kaliber 7,7 mm
Nabój .303 (7,7 x 56 mm R)
Magazynek łukowy, 30-nab.
Długość 1156 mm
Długość lufy 635 mm
Masa broni 8,68 kg
Prędkość pocz. pocisku 731 m/s
Szybkostrzelność teoretyczna 540 strz/min

Rewolwer Webley Mk4

Prototyp rewolweru Webley powstał już w 1878 roku. Ze względu na małe rozmiary cieszył się dużą popularnością nie tylko wśród żołnierzy, ale także policjantów. Rewolwer posiadał szkielet wraz z lufą i rękojeścią wykonany z jednego kawałka metalu. Przeważnie naboje umieszczano w bębenku pojedynczo, ale dostępne były również ładownice umożliwiające załadowanie wszystkich jednocześnie.

Dane techniczne

Kaliber (mm): 11.5
Ładowanie: bębenek
Długość (mm): 216
Długość lufy (mm): 63
Waga (kg): 1,12
Pojemność magazynka: 6 naboi


Informacji na temat brytyjskiego granatu niestety nie udało nam się znaleźć.

                                          ZSRR

Karabin powtarzalny Mosin Nagant wz. 1891/30

Karabin Mosin wz. 1891 (Трёхлинейная винтовка образца 1891 года, Трёхлинейка, Mosin-Nagant), skonstruowany pod koniec XIX wieku przez Siergieja Mosina rosyjski karabin powtarzalny i jego wersje rozwojowe były podstawowym uzbrojeniem piechoty rosyjskiej i Armii Czerwonej od lat 90. XIX wieku do lat 40. XX wieku, kiedy zastąpił go karabin szturmowy AK.
Wz. 1891/30 – zmodernizowany karabin oparty o wzór „dragoński”. Muszkę trójkątną zastąpiono muszką słupkową w osłonie. Celownik ramkowo-schodkowy zastąpiono krzywiznowym. Zmodernizowano mechanizm spustowy i zmniejszono opór spustu.
Wz. 1891/30 „strzelca wyborowego” – karabin snajperski. Lufę nieznacznie wydłużono w stosunku do wz. 1891/30. Rączka zamkowa została wygięta w dół (żeby przy przeładowaniu nie uderzała w celownik optyczny). Po lewej stronie łoża pojawiło się wycięcie na podstawę celownika optycznego. Najczęściej stosowany był celownik PU o powiększeniu 3,5x.

Dane techniczne

Kaliber (mm): 7.62
Ładowanie: zamek
Długość (mm): 1020
Długość lufy (mm): 508
Waga (kg): 3,49
Pojemność magazynka: 5 naboi
Szybkostrzelność praktyczna (strz/min) 10

Karabin samopowtarzalny Tokaryev SVT 40

W 1938 roku Fiodor Tokariew skonstruował karabin Tokariew SVT-38. Jeszcze tego samego roku trafił on na wyposażenie radzieckiej armii. Testy i modernizacje doprowadziły w 1940 do powstania modelu SVT-40. Broń ta posiadała dość skomplikowaną budowę, co w połączeniu z niedbalstwem rosyjskich żołnierzy często prowadziło do jej zacięć. Produkcję zakończono w 1945 roku. Jak na swoją kategiorię posiadał bardzo mały zasięg.

Dane techniczne

Typ: karabin samopowtarzalny
Kaliber (mm): 7.62
Ładowanie: magazynek pudełkowy
Długość (mm): 1226
Długość lufy (mm): 610
Waga (kg): 3,85
Pojemność magazynka: 10 naboi

Pistolet maszynowy PPSz wz. 1941, PPSz-41

(ros. ППШ-41 - Пистолет - Пулемёт Шпагина обр. 1941 г. - Pistolet-Pulemiot Szpagina), potocznie nazywany: pepeszą lub pepeszką - radziecki pistolet maszynowy kaliber 7,62 x25mm, skonstruowany przez Georgija Szpagina i wprowadzony na uzbrojenie Armii Czerwonej w 1941 roku. Podstawowa broń tej kategorii na uzbrojeniu Armii Czerwonej podczas II wojny światowej, używany także w licznych krajach świata.Pistolet maszynowy PPSz został opracowany przez Georgija Szpagina na konkurs na nową broń tej klasy w celu zastąpienia zbyt skomplikowanego w produkcji pistoletu maszynowego PPD-40 Diegtariewa. Oprócz PPSz do konkursu stanął ulepszony PPD-40 i pistolet maszynowy konstrukcji Szpitalnego. Próby toczyły się w drugiej połowie 1940 roku i zakończyły zwycięstwem pistoletu PPSz, który najlepiej przeszedł próby niezawodności. 21 grudnia 1940 został przyjęty na uzbrojenie Armii Czerwonej pod nazwą pistolet-pulemiot Szpagina obrazca 1941 goda - "pistolet maszynowy Szpagina wzór 1941", w skrócie PPSz-41. Popularna nazwa "pepesza" pochodzi od rosyjskich nazw liter inicjału nazwy broni.

Dane techniczne

Kaliber 7,62 mm
Nabój 7,62 x 25 mm TT
Magazynek bębenkowy - 71 szt.
łukowy - 35 szt.
Długość 828 mm
Długość lufy 243 mm
Długość linii celowniczej 365 mm
Masa broni 3,50 kg (bez magazynka)
5,40 kg (z magazynkiem bębnowym)
Prędkość pocz. pocisku 550 m/s
Szybkostrzelność teoretyczna 800 - 1000 strz/min
Szybkostrzelność praktyczna 30 - 100 strz/min
Zasięg max. 200 m

Ręczny karabin maszynowy Diegtariow DP-27

DP to radziecki ręczny karabin maszynowy skonstruowany przez Wasilija A. Diegtiariowa, oznaczany także DP wzór 1927 (DP-27) lub DP wzór 1928. Nazwa DP jest skrótem od Diegtiariow Piechotnyj - karabin maszynowy piechoty Diegtiariowa. Karabin ten był jednym z pierwszych typów broni skonstruowanej po 1917 w Związku Radzieckim. Prototyp został zbudowany w 1926 roku. Został przyjęty na uzbrojenie Armii Czerwonej jako podstawowy ręczny karabin maszynowy w 1927 roku i wykorzystywany przez nią z dużym powodzeniem do końca II wojny światowej. W źródłach radzieckich karabin ten najczęściej oznaczany był DP bez oznaczenia roku, a czasami oznaczany był "DP obrazca 1927" lub w skrócie DP-27 (= DP wzór 1927), natomiast w Polsce znany jest jako DP wzór 1928. Jak większość konstrukcji sowieckich, DP był bronią niezawodną i prostą w produkcji, nie był jednak pozbawiony wad. Największym błędem okazało się umieszczenie sprężyny powrotnej nad lufą (sprężyna otaczała trzon tłoka gazowego). W tak intensywnie strzelającej broni powodowało to nagrzewanie się sprężyny, która traciła własności sprężyste. Także trwałość niektórych części okazała się niższa niż wymagana Dane techniczne

Nabój 7,62 x 54 mm R
Masa 8,4 kg (bez magazynka)
11,3 kg (załadowany)
Długość 1266 mm
Długość lufy 605 mm
Długość linii celowniczej 610 mm
Szybkostrzelność teoretyczna 600 strz./min
Szybkostrzelność praktyczna 80 - 90 strz./min
Prędkość początkowa pocisku 840 m/s
Zasięg efektywny ?? m

Karabin przeciwpancerny PTRS-41

Prace nad lekką bronią przeciwpancerną rozpoczęto w 1936 roku. Jednak przez szereg lat coraz to nowe prototypy nie spełniały wymagań - były awaryjne albo mało skuteczne. Dopiero skonstruowany w 1941 roku PTRS-41 okazał się wystarczająco dobry. Jeszcze tego samego roku ruszyła jego seryjna produkcja w Tulskich Zakładach Zbrojeniowych. Zakończyła się ona w 1945 roku. Przez ten czas powstało około 64 tysięcy egzemplarzy tej broni.

Dane techniczne

Kaliber (mm): 14.5
Ładowanie: zamek
Długość (mm): 2200
Długość lufy (mm): 1219
Waga (kg): 20,3
Pojemność magazynka: 5 naboi

Trzonkowy granat zaczepny RGD-33

Granat RGD-33 został skonstruowany przez Diektariewa. Głowica wykonana była z cienkiej blachy i wypełniona silnym ładunkiem wybuchowym. Istniała możliwość zamontowania na niej karbowanej nakładki zwiększającej ilość odłamków.

Dane techniczne

Długość (mm): 191
Średnica (mm): 52
Waga (kg): 0,5
Masa materiału wybuchowego (g): 80
Opóźnienie wybuchu (s): 3,5
Zasięg rzutu (m): 35-40
Promień rażenia - podmuch (m): 3-6
Promień rażenia - odłamki (m): 15

Pistolet samopowtarzalny Tokariew Tuła TT-33

TT (ros. Tulski Tokariewa, potocznie tetetka, oficjalnie 7,62 мм пистолет самозарядный обр. 1933 года) – pistolet samopowtarzalny konstrukcji radzieckiej (pistolet wzór 1933). Działa na zasadzie krótkiego odrzutu lufy. Pistolet strzela nabojami kaliber 7,62 mm x 25 mm (zaadaptowany nabój Mauser 7,63 x 25). Zasilany z magazynka wymiennego o pojemności 8 nabojów. Prace nad pistoletem samopowtarzalnym Fiodor Tokariew rozpoczął w 1925 roku. Broń była celna, jednak duża i ciężka. W 1930 Tokariew został kierownikiem grupy konstruktorów w Tulskich Zakładach Zbrojeniowych. W 1930 roku powstał prototyp Tokariew Tuła TT-30. Został zaakaceptowany i przyjęty do uzbrojenia. W 1933 roku powstała zmodernizowana wersja Tokariew Tuła TT-33 - wymieniony został mechanizm spustowy. Produkcja seryjna trwała do 1967 roku. Łącznie wyprodukowano około 3 mln egzemplarzy tej broni. Dane techniczne

Kaliber 7,62 mm
Nabój 7,62 x 25 mm
Długość 195 mm
Wysokość 134 mm
Szerokość 27 mm
Długość lufy 116 mm
Długość linii celowniczej 156 mm
Masa broni 854 g (z pustym magazynkiem)
940 g (załadowanej)
Prędkość pocz. pocisku 420 m/s
Zasięg skuteczny 50 m

                               III Rzesza

Karabin powtarzalny Mauser 98k - kar 98k (Karabiner 98 kurz)

Mauser 98k (kar98k) był najczęściej spotykanym karabinem w armii niemieckiej. Broń ta była ostateczną modyfikacją karabinu Mauser 98 zaprojektowanego w 1898 roku. Mauser 98k był bardzo podobny do swojego poprzednika lecz jago lufa uległa skróceniu do 60 cm z 74 cm. W roku 1935 stał się podstawową bronią Wehrmachtu. Do końca wojny wyprodukowano około 11 milionów egzemplarzy tego karabinu w różnych wersjach. Niewielkiej zmianie uległa również konstrukcja zamka. Karabin ten wraz z lunetą ZF 41 lub ZF 42 był również używany jako broń strzelców wyborowych.

Dane techniczne

Kaliber 7,92 mm
Nabój 7,92 x 57 mm Mauser
Magazynek stały, 5 nab.
Długość 1110 mm
Długość lufy 600 mm
Masa broni 4,1 kg (karabin niezaładowany)
Prędkość pocz. pocisku 745 m/s

Karabin samopowtarzalny Gewehr 43 (Gew43)

Pod koniec lat trzydziestych podstawowym karabinem Wermachtu był powtarzalny Mauser Kar98k. Planowano zastąpienie go karabinem samopowtarzalnym. Zadanie skonstruowania nowej broni powierzono firmom Walther i Mauser. W październiku 1943 nowy karabin został przyjęty do uzbrojenia jako Gewehr 43 (Gew43). W 1944 roku zmieniono nazwę na Karabiner 43 (Kar43). Do końca wojny wyprodukowano ponad 400 000 karabinów Gew43/Kar43, w tym 53 000 wyposażonych w celowniki optyczne Zielfernrohr 43 (ZF 4) o powiększeniu 4x. Po wojnie wersja z celownikiem optycznym była używana przez armię Czechosłowacji.

Dane techniczne

Kaliber 7,92 mm
Nabój 7,92 x 57 mm Mauser
Długość 1117 mm
Masa broni 4,4 kg (karabin załadowany)
lufy 549 mm
Prędkość pocz. pocisku 745 m/s
Szybkostrzelność praktyczna ~40 strz./min

Pistolet maszynowy MP 40

MP 40 to niemiecki pistolet maszynowy kalibru 9 x 19 mm Parabellum produkowany w czasie drugiej wojny światowej niepoprawnie nazywany "Schmeisserem". Produkcję nowego pistoletu maszynowego uruchomiono na początku 1940 roku. Nowa broń otrzymała oznaczenie MP 40. Poza zakładami wcześniej produkującymi MP 38 czyli Erfurter Maschinenfabrik B. Geipel GmbH i Waffen- und Fahrradfabrik C.G. Haenel, produkcję MP 40 uruchomiono także w austriackich zakładach Steyr (wcześniej produkujące MP 34(ö), z czasem stały się największym producentem MP 40). Wprowadzono także nowe magazynki wyposażone w pionowe rowki mające zwiększyć sztywność magazynka i jego odporność na zanieczyszczenia. Podobnie jak MP 38, nowy pistolet maszynowy strzelał tylko ogniem seryjnym, ale niska szybkostrzelność umożliwiała doświadczonemu żołnierzowi prowadzenie ognia pojedynczego. Etatowo w pistolety maszynowe uzbrojeni mieli być dowódcy: drużyn, plutonów, kompanii. Zadziwia fakt, że sztab generalny opracował szczegółowe zasady użycia MP dopiero w 1940.

Dane techniczne

Kaliber 9 mm
Nabój 9 x 19 mm Parabellum
Magazynek pudełkowy, 32 nab.
Długość 629 mm (z kolbą złożoną)
832 mm (z kolbą rozłożona)
Długość lufy 248 mm
Masa broni 3,97 kg (niezaładowanej)
4,61 kg (załadowanej)
Prędkość pocz. pocisku 380 m/s
Szybkostrzelność teoretyczna 500 strz./min
Zasięg skuteczny 150 - 200 m

Karabin szturmowy Sturmgewehr 44 (MP-43, StG44, MP44)

Niemiecki karabin szturmowy zbudowany w 1943 roku. Pierwszy karabinek automatyczny na nabój pośredni. Łącznie w latach 1943 – 1944 wyprodukowano 425 977 sztuk karabinków szturmowych wszystkich wersji. Następcą StG 44 miał być StG45(M) (Mauser Sturmgewehr 1945) posiadający zbliżone parametry techniczne, ale lepiej przystosowany do masowej produkcji. Nigdy nie został on wdrożony do masowej produkcji, ale jego prototyp posłużył do skonstruowania innych karabinków: CETME, G3 oraz MP5. Po wojnie StG44 znajdował się na wyposażeniu niektórych oddziałów podziemia antykomunistycznego w Polsce. Karabiny StG44 były używane m.in. przez milicję Niemieckiej Republiki Demokratycznej oraz jugosłowiańskich spadochroniarzy. Trafiły także w ręce członków rozmaitych organizacji zbrojnych w krajach trzeciego świata. Zakończenie w 1961 r. produkcji amunicji 7,92 x 33 mm Kurz w NRD (milicja enerdowska zastąpiła StG44 karabinem AK) spowodowało spadek użyteczności StG44 jako broni wojskowej (problemy z amunicją). Nadal był jednak cenioną bronią kolekcjonerską w USA. Popularność i liczba w pełni sprawnych egzemplarzy StG44 jest tak duża, że w 2004 r. niemiecka firma SM Chemnitzer Sportwaffen und Munitionfabrik GmbH ponownie uruchomiła produkcję amunicji 7,92 x 33 mm. Rosjanie zaatakowali jeden z pociągów niemieckich, który podążał na Front Wschodni z zaopatrzeniem, znaleźli tam karabiny MP44 i na ich podstawie stworzyli popularny dziś AK-47.

 Karabin automatyczny Fallschirmjägergewehr 42 (FG42)

FG42 - niemiecki karabin automatyczny produkowany w czasie II wojny światowej dla niemieckich spadochroniarzy. W początkowym okresie II wojny światowej niemieccy spadochroniarze byli uzbrojeni podobnie jak inne formacje niemieckie. Podstawowym uzbrojeniem były karabinki powtarzalne Kar98k (wersja karabinu Mausera Gew98) uzupełniane przez pistolety maszynowe MP 38 i MP 40. Bronią zespołową były uniwersalne karabiny maszynowe MG 34.
Podstawową wadą tego rodzaju broni (z wyjątkiem pistoletu maszynowego) było to, że niemożliwy był z nią skok na spadochronie. Żołnierze uzbrojeni w karabiny i obsługi karabinów maszynowych skakali wyposażeni tylko w pistolet, cztery Stielhandgranate i nóż. Ich broń była zrzucana w osobnych zasobnikach. Po desantowaniu spadochroniarze musieli odszukać zasobniki i dopiero wtedy mogli rozpocząć walkę.

Dane techniczne

Kaliber 7,92 mm
Nabój 7,92 x 57 mm Mauser
Magazynek pudełkowy, 20 nab.
Długość 940 mm (FG42/2)
975 mm (FG42n/A)
1075 mm (FG42/2 z bagnetem)
1110 mm (FG42n/A z bagnetem)
Długość lufy 502 mm (FG42/2 bez urządzenia wylotowego))
500 mm (FG42n/A bez urządzenia wylotowego)
Masa broni 4,15 kg (FG42/2 niezaładowany)
4,98 kg (FG42n/A niezaładowany)
4,70 kg (FG42/2 załadowany)
5,44 kg (FG42n/A załadowany)
Prędkość pocz. pocisku 685 m/s
Szybkostrzelność teoretyczna 900 strz/min (FG42/2)
680 strz/min (FG42n/A)
Zasięg skuteczny 500 m

Uniwersalny karabin maszynowy MG 34 (Maschinengewehr 34)

Mg 34 to uniwersalny karabin maszynowy kal. 7,92 x 57 mm, konstrukcji niemieckiej, z okresu II wojny światowej. Karabin powstał już w 1934 roku i został wprowadzony do uzbrojenia Wehrmachtu pod oznaczeniem Maschinengewehr 34 (MG34). Nowa broń charakteryzowała się wieloma nietypowymi rozwiązaniami konstrukcyjnymi. Karabin zależnie od potrzeb mógł być zasilany z magazynków lub taśmy. Zmiana rodzaju zasilania wymagała zmiany pokrywy komory zamkowej (jedna komora miała gniazdo magazynka, druga była wyposażona w mechanizm przesuwu taśmy). Uniwersalny karabin maszynowy MG-34 stał się podstawową zespołową bronią maszynową niemieckich sił zbrojnych. Występował w uzbrojeniu wszystkich ich rodzajów. W piechocie, broni pancernej, lotnictwie (oddziały spadochronowe i ochrona lotnisk), marynarce wojennej. Jednak dość szybko okazało się, że jest to broń doskonała, ale trudna w produkcji i wymagająca starannej obsługi. Doświadczenia bojowe wykazały, że bez zasilania magazynkowego można się obejść, a z ukmu strzela się wyłącznie seriami. Dlatego pojawienie się znacznie prostszego, tańszego i łatwiejszego w produkcji ukmu MG42 spowodowało, że od 1943 roku MG 34 zaczął znikać z uzbrojenia jednostek piechoty.

Dane techniczne

Kaliber 7,92 mm
Nabój 7,92 x 57 mm Mauser
Magazynek dwubębnowy, 75 nabojów
Taśma nabojowa metalowa, segmentowa taśma ogniwkowa Gurt 34, 5x50 nabojów
Długość 1219 mm
Długość lufy 627 mm
Masa broni 33 kg (na podstawie trójnożnej)
karabinu właściwego 11,5 kg
podstawy 21,5 kg
wyposażenia dodatkowego 2,25/4,23 kg (magazynka pustego/załadowanego 75 nabojami) 0,18/1,5 kg (taśmy pustej/ załadowanej 50 nabojami)
Prędkość pocz. pocisku ok. 755 m/s
Szybkostrzelność teoretyczna 900 strz./min
Szybkostrzelność praktyczna 60 strz./min (ogniem pojedynczym)
200 strz/nin (seriami)
Zasięg skuteczny 550 m (skuteczny z dwójnogu) 1800 m (skuteczny z trójnogu)

Uniwersalny karabin maszynowy MG 42 (Maschinengewehr 42)

O procesie konstruowania karabinu maszynowego MG42 niewiele wiadomo. Jedyną osobą, która na pewno brała udział w jego projektowaniu był inż. Grunow, który opracował osłonę lufy z komorą zamkową. Kto był konstruktorem zamka – nie wiadomo. Według jednej z hipotez zamek MG42 jest twórczym rozwinięciem opatentowanego w 1937 roku przez polskiego inżyniera Edwarda Stecke zamka półswobodnego, w którym rozchylane dźwignie zastąpiono rolkami. Dokumentacja tego rozwiąznia dostała się w ręce niemieckie w 1939 roku po wkroczeniu wojsk hitlerowskich do Warszawy, kiedy to specjaliści z Wehrmachtu poszukiwali dokumentacji wszystkich rozwiązań mogących przydać się Niemcom. MG 42 został po raz pierwszy użyty w maju 1942 w Afryce. Pierwszymi żołnierzami, którzy z niego strzelali w warunkach bojowych, byli grenadierzy pancerni z Afrika Korps feldmarszałka Erwina Rommla. Tak rozpoczęło się bojowe użytkowanie MG 42 - karabinu, który powszechnie jest uważany za udany pierwowzór nowoczesnego uniwersalnego karabinu maszynowego. Oryginalność i trafność rozwiązań konstrukcyjnych sprawiają, że mimo upływu 60 lat, broń ta jest nadal produkowana (po wojnie pojawiły się nowe wersje tego karabinu: MG-42/59, MG-1 i MG-3 strzelające NATO-wską amunicją kalibru 7,62 mm). MG 42 zdobył tak duże uznanie, że Amerykanie postanowili skopiować tę broń na podstawie kilku zdobytych egzemplarzy, lecz próby te skończyły się fiaskiem. Do dziś w większości współczesnych karabinów maszynowych stosuje się rozwiązania, które po raz pierwszy pojawiły się właśnie w MG-42.

Dane techniczne

Kaliber 7,92 mm
Nabój 7,92 x 57 mm Mauser
Taśma nabojowa segmentowa, Patronengurt 34 lub 34/41, segmenty po 50 nab.
Długość 1230 mm
Wysokość 215 mm (ze złożonym celownikiem)
Szerokość 130 mm
Długość lufy 533 mm
565 mm (z nasadą ryglową)
Masa karabinu właściwego 11,6 kg
wyposażenia dodatkowego ok. 1 kg (dwójnóg)
0,18/1,5 kg (taśmy pustej/ załadowanej 50 nabojami)
Prędkość pocz. pocisku średnio 820 m/s
Szybkostrzelność teoretyczna 1500 strz./min (wg niemieckiej instrukcji)
1200 strz./min (wg większości źródeł)
Zasięg max. ok. 4000 m
Zasięg skuteczny 2000 m (z dwójnogu) 3000 m (z trójnogu)

Bezodrzutowy granatnik przeciwpancerny jednorazowego użytku Panzerfaust 60

W roku 1942 powstał prototyp pocisku Faustpatrone (niem. dosłownie "nabój pięściowy"). Była to głowica o ładunku kumulacyjnym osadzonym na krótkiej rurze i miotana ładunkiem prochowym. Doskonałe wyniki balistyczne spowodowały opracowanie bezpiecznego sposobu wystrzeliwania głowicy. Na przełomie 1942 i 1943 roku pojawiło się ostateczne rozwiązanie: przedłużono rurową wyrzutnię, skonstruowano mechanizm odpalający wraz z prostym celownikiem oraz nadkalibrową głowicę stabilizowaną brzechwami ze sprężynującej, miękkiej blachy, które rozwijały sie po wystrzeleniu.

Dane techniczne
Kaliber wyrzutni (mm) 44
Długość wyrzutni (cm) 80
Kaliber pocisku (mm) 150
Przebijalność pancerza (mm)220
Masa ładunku miotającego (g) 140
Masa pocisku (kg) 2.9
Masa całkowita (kg) 6.1
Prędkość początkowa pocisku (m/s) 48
Donośność skuteczna (m) 60

Rakietowy granatnik przeciwpancerny (Raketenpanzerbüchse) Panzerschreck

Raketenpanzerbüchse Panzerschreck został skonstruowany na podstawie zdobytej na froncie wschodnim pancerzownicy Bazooka. Drogi i skomplikowany w budowie przewyższał jednak Panzerfaust, gdyż był wielokrotnego użytku. Nieporęczny i ciężki, lecz celny i o dużym zasięgu.

Dane techniczne

Kaliber (mm): 88
Ładowanie: pocisk ładowany od tyłu
Długość (mm): 1640
Waga (kg): 9,5

Miotacz płomieni Flammenwerfer 35

Flammenwerfer 35 był produkowany od 1941 roku. Służył przeważnie do oczyszczania budynków. Ta niezwykle skuteczna broń była "napędzana" benzyną. W zbiorniku, który żołnierz trzymał na plecach, mieściło się jej prawie 12 litrów. Ilość ta wystarczała na 10 sekund ciągłego ognia.

Dane techniczne

Typ: miotacz płomieni
Zasięg skuteczny (m): 20-30
Waga (kg): 35,9
Pojemność (l): 11,8

Ręczny granat trzonkowy Stielhandgranate
Granat Stielhandgranate został wprowadzony do uzbrojenia w 1924 roku. Przez lata zmieniono tylko zapalnik i detonator - nowe były bardziej odporne na wilgoć. W 1942 roku wprowadzono koszulkę odłamkową (stalową rurę nakładaną na głowicę grantu), której zadaniem było zwiększenie ilości odłamków.

Dane techniczne

Długość (mm): 360
Średnica (mm): 60
Waga (kg): 0,5
Masa materiału wybuchowego (g): 180
Opóźnienie wybuchu (s): 4
Zasięg rzutu (m): 25
Promień rażenia - podmuch (m): 3-6
Promień rażenia - odłamki (m): 15

Pistolet P08 Parabellum (Luger)

Pistolet wz. 1908 stał się z czasem najpopularniejszym typem broni krótkiej w armii niemieckiej. Stało się to pomimo oczywistych wad broni: droga i pracochłonna produkcja, wrażliwość na zanieczyszczenia i jakość amunicji oraz skomplikowana budowa. Broń była produkowana do 1942 roku. Ogółem armia niemiecka, w czasie II wojny światowej, posiadała 1355000 sztuk broni tego wzoru. Leży to u podstaw stereotypowego wizerunku żołnierza niemieckiego uzbrojonego właśnie w pistolet tego typu.

Dane techniczne

Kaliber 9 mm
Nabój 9 x 19 mm Parabellum
Magazynek pudełkowy, jednorzędowy o pojemności 8 nabojów
Długość 220 mm
Wysokość 130 mm
Szerokość 40 mm
Długość lufy 102 mm
Długość linii celowniczej 194 mm
Masa broni 835 g (niezaładowany)
968 g (z pustym magazynkiem)
1080 g (z amunicją)
Prędkość pocz. pocisku 320 m/s
Zasięg skuteczny 50 m